Zijn leraar vernederde hem omdat hij dyslexie heeft. Na 30 jaar komt hij hem tegen in een bar...
Anthony Hamilton is een Amerikaanse schrijver en de auteur van het beroemde boek The Autobiography of a Strong Child.
Zijn verhaal is uniek, omdat Hamilton, zoals vermeld in zijn autobiografie, lijdt aan dyslexie, een leerstoornis die invloed heeft op de vaardigheid om nauwkeurig en vloeiend te lezen, wat zich manifesteert in het moeite hebben met het ontcijferen van een tekst.
Deze aandoening was een bron van schaamte en ongemak, met name omdat zijn leraren hem dikwijls voor de klas zette om hem te vernederen. Anthony wist niet alleen de wreedheden en zijn problemen te boven te komen, hij werd tot ieders verbazing ook nog een schrijver. Toen Hamilton jaren later één van zijn leraren tegenkwam in een bar op het vliegveld, kon hij een klein beetje zoete wraak nemen...
via ozy.com
"Als klein kind werd mij het belang van onderwijs bijgebracht. School voelde voor mij echter niet als de ticket naar een betere toekomst. Het maakte mij boos dat ik verbaal niet kon uiten wat ik vanbinnen voelde. Ik zat in een klas vol leerlingen en als het mijn beurt was om te lezen, probeerde ik mij op alle mogelijke manieren te verbergen. Ik huilde voortdurend, maar ik liet dit aan niemand zien: ik huilde vanbinnen.
Ik was 13 jaar en ik haatte mezelf. We hadden een leraar Engels, meneer Creech, die mijn nachtmerrie was. Hij wist het. Hij wist dat ik niet kon lezen. En hij onthulde mijn geheim.
Op een dag draaide hij zich naar mij op en zei: "Anthony, waarom lees jij de volgende paragraaf niet even?" Ik wilde het proberen, maar alleen het geluid van mijn stem was al genoeg om de hele klas in lachen te doen uitbarsten. Jarenlang worstelde ik met mijn tekortkomingen en ik probeerde ze één voor één te tackelen. Maar lezen bleef mijn zwakke punt en ik haatte lezen omdat ik wist dat ik niet in staat was om dit te doen. Het was een vicieuze cirkel. Hoe kon ik dit ooit doen? Ik kreeg geen steun van mijn ouders of mijn leraren.
Toen ik 41 jaar oud was keerde ik terug naar Texas voor een bezoek aan mijn familie en vrienden. Op het vliegveld stelde mijn beste vriend voor om een iets te gaan drinken. Ik ben gaan zitten en herkende de persoon in de rokerslounge meteen. Het was meneer Creech die iets te drinken had gekocht. Ik rende op hem af om hem te helpen en hij vroeg: "Ken ik jou?". Ik antwoordde: "Ja, ik ken u. Mijn naam is Anthony Hamilton, ik zat bij u in de vierde klas." De uitdrukking op zijn gezicht deed me beseffen dat hij zich mij herinnerde en het moment waarop hij mij te schande had gezet. "Ik ben blij om u weer te zien meneer Creech en ik heb u goed nieuws te vertellen. Ik heb niet alleen leren lezen, ik ben ook nog schrijver geworden!" Ik vroeg hem om mij een gunst te doen en toen hij me vroeg wat dit was, antwoordde ik: De volgende keer dat u een andere Anthony Hamilton in uw klas krijgt, leer hem dan om te lezen."
Deskundigen vertelden mij dat het dyslexie was, maar ik kan nu vertellen dat er meer aan de hand was. Het was het gebrek aan de wil en motivatie om te leren! Gelukkig heb ik wat ik destijds niet heb kunnen leren, later zelf nog kunnen leren.
