Tsjernobyl 30 jaar later: wie de onzichtbare slachtoffers van de ramp zijn en hoe ze vandaag leven
De kernramp in Tsjernobyl staat jammer genoeg te boek als het ergste ongeluk dat heeft plaatsgevonden in een kerncentrale.
Op 26 april 1986 om 13:23 uur lokale tijd vond de ramp plaats in een kerncentrale in Oekraïne. Dit land hoorde toen nog bij de Sovjetunie. Een wolk van radioactief materiaal ontsnapte uit de reactor waardoor het gebied ernstig verontreinigd raakte. De oorzaak was te wijten aan fouten door zowel het personeel als leidinggevenden.
De impact van de Tsjernobylramp op de lokale flora en fauna is catastrofaal geweest en vandaag zien we dit terug in de moedige reportage van Jadwiga Bronte getiteld: "The Invisible People of Belarus."
Jadwiga Bronte is een Poolse fotografe en documentairemaker geboren in 1986 in het jaar van de ramp
Voor haar meest recente fotoboek heeft Jadwiga de effecten van de ramp op overlevenden en personen die afgezonderd leven in centra van de overheid de zogenoemde "internats"
Jadwiga vertelt: "Ik wilde graag naar Wit-Rusland gaan om de verhalen vast te leggen van kinderen die verschrikkelijk zijn verwaarloosd en achtergelaten, geboren met mentale en fysieke afwijkingen door dat tragische incident"
"Wat me nog het meest verbaasd heeft is het feit dat er in die centra niet alleen slachtoffers van de ramp zaten..."
De internats bieden aan wie dan ook onderdak die is afgewezen omdat hij of zij een handicap heeft. "Letterlijk iedereen die door de Wit-Russische overheid als anders wordt gezien kan worden verstoten en worden afgezonderd"
"Om de situatie van de internats te verbeteren moet eerst de houding van de Wit-Russen veranderen: ze zijn in staat om de toekomst van onschuldige mensen te veranderen die worden geweigerd door de maatschappij zonder ook maar ergens schuldig aan te zijn"
"Maar in dit land is persvrijheid niet toegestaan: ik heb mijn project uitgevoerd om de rest van de wereld bewust te maken ervan hoe deze mensen leven en hoe Tsjernobyl hun leven voorgoed veranderd heeft"
Ze zijn slachtoffers, en die mogen we, kunnen we en moeten we niet vergeten
"Toen ik er aan het werken was zei een jongen mij: We praten nooit, klagen nooit en we schreeuwen ook niet. We zijn geduldig zoals altijd. We zijn bang om ons uit te spreken"
"Maar voor mij persoonlijk zijn deze bewoners van de centra die ik heb bezocht, fantastische, lieve en sterke mensen.
"Via mijn werk wil ik laten zien dat gehandicapten in staat zijn tot leren, werken, relaties opbouwen en kunnen bijdragen aan de maatschappij."
