De Drijvende Tuinen Van De Azteken Waren Een Sensationeel Staaltje Van Tuinbouwkunde; Zo Ging Het In Zijn Werk

Toen Cortez in 1519 het grootse rijk van de Azteken ontdekte bevond hij zich voor de gigantische hoofdstad Tenochtitlán, een stad die oprees op een eiland in het Texcoco-meer en plaats bood aan ongeveer 200,000 mensen.

Het stadscentrum was een van de best georganiseerde en bloeiendste in zijn soort in die tijd op het continent. Een voorbeeld van het ontwikkelingsniveau waren de chinampas oftewel de drijvende tuinen die van het wateroppervlakte van het meer een landbouwgebied maakte. Zodoende kon de honger van de enorme bevolking gestild worden.

Elk lapje tuingrond was zo'n honderd meter lang en tien meter breed. Eerst werden er honderden kleine takken geweven zodat er een groot vlot ontstond. Deze vormde het dragende frame voor het echte platform, dat was gemaakt van modder dat van de bodem van het meer werd gehaald, en wel tot een meter hoogte boven het wateroppervlakte reikte.

Om te voorkomen dat ze gingen bewegen werden de takken gebonden met wilgen op de hoeken.

anthropogen.com

Tussen de tuinen zelf was er een ruimte waar dagloners in kano's en landbouwmaterialen doorheen konden varen. De hele inrichting besloeg bijna 90 vierkante meter.

Mais, bonen, pompoenen, tomaten, paprika's en bloemen waren de gewassen die hoofdzakelijk werden verbouwd.

Wat is er nou uiteindelijk van terechtgekomen van de chinampas?

Het militaire overwicht van de van de Spanjaarden was verpletterend, Cortez wilde liever goud hebben dan mais. Kort na zijn komst gaf hij opdracht tot de vernietiging van de chinampas door de dezelfde handen die deze hadden aangelegd. De tuinen eindigden op de bodem van het meer, waar ze voor altijd zouden blijven.

Het lot dat de stad onderging was hetzelfde als van vele andere steden die de Spaanse conquistadors aandeden. Tenochtitlán werd slechts een paar jaar na hun komst gelijkgemaakt met de grond, en op de ruïnes werd Mexico-Stad gebouwd en viel het meer bijna helemaal droog.